Co może mówić agresywne zachowanie dziecka?

Obserwuje się zjawisko, kiedy nadanie etykiety dziecka agresywnego przychodzi z ogromną łatwością. W opisach zachowania naszych dzieci, notatkach opiekunów, wychowawców bardzo często pojawia się formułka „dziecko zachowało się agresywnie”. Ponadto rodzice i opiekunowie czują się w obowiązku, aby podjąć określone działania, które jak najszybciej wpłyną na wyciszenie „nieodpowiedniego” zachowania. W takich sytuacjach szukamy różnych wyjaśnień dla zachowania dziecka, łącznie z poszukiwaniem winnych zaistniałej sytuacji. Spodobała mi się myśl Jespera Jull’a, iż odpowiedzialność za zachowania agresywne dziecka nigdy nie spoczywa na jednej osobie, co przeczy sensowi poszukiwania jakichkolwiek winnych zaistniałej sytuacji. Myślę sobie, iż poszukiwanie winnych zwalnia strony z poszukiwania rozwiązań, wzięcia minimalnej odpowiedzialności za przyjrzenie się bliżej sytuacji.

Warto zacząć od udzielenia odpowiedzi na pytanie „kiedy my jako dorośli zachowujemy się agresywnie?” i przyjrzenia się, kiedy takie zachowania mają miejsce i jaka jest ich przyczyna. Jako dorośli, jesteśmy w stanie opisać, co nas zdenerwowało, kto naruszył nasze granice, wytrącił nas z równowagi. W przypadku dziecka istotne jest udzielenie mu wsparcia w nazwaniu przyczyny, co wywołuje taką frustrację. Istotne jest poszukanie źródła wystąpienia zachowania, a nie skupianie się na samym zachowaniu.

Zapraszam do udzielenia odpowiedzi na pytania zawarte w karcie pracy dla rodzica, która może nieść pomoc w zrozumieniu agresywnego zachowania dziecka.